Vorig weekend mocht ik mijn prijs in ontvangst nemen voor het Stadsgedicht Ronse 2020. Nu ja, ‘bewonderen’ is misschien accurater in dit geval. Het gaat immers om een arduinen stoeptegel van aanzienlijk formaat waarin een strofe uit het gedicht ‘Wintergroen’ werd gegraveerd. Een zeer mooie prijs. Als dichter hoop je toch dat je gedichten een eigen leven gaan leiden (volwassen worden? verhuizen?) en je idealiter overleven. Ik weet ook wel dat de meeste winkelgangers de verzen nogal achteloos zullen vertrappelen, maar tekst is weerbaar. Hij zal er zijn voor de met leesdwang bedeelde inwoners, de meest verlegen grondzoekers en de vele dichters in spe. Laten we vooral hoopvol blijven.

Het was niet mijn eerste deelname aan de poëziewedstrijd. Die dateert namelijk van 2017. Ik was net terug van een – veel korter dan geplande – trip naar Australië en had me voorzichtig weer aan het schrijven gezet. De jaren daarvoor werd mijn aandacht nogal opgeëist door de kunst der sollicitaties, de vele interims en de overweldigende blik achter de schermen van het schoolwezen. Dat had ik nu achter me gelaten en daar wachtten de muzen al. Het thema van dat jaar was ‘Vuur’ en ik kreeg het heuglijke nieuws dat ik met mijn gedicht ‘Ontbranding’ tot de genomineerden behoorde. We waren opnieuw vertrokken.

Ronse ligt echter goed verstopt in de Vlaamse Ardennen en omdat de uitreiking steeds op Gedichtendag plaatsvindt (de laatste donderdag van januari), was het voor mij niet zo evident om er die avond vanuit Antwerpen te geraken. Gelukkig wilde een vriendin me wel een lift geven, waardoor we ook deel konden nemen aan de jaarlijkse gedichtenwandeling. Eenmaal ter plekke was ik danig onder de indruk. Voor de wandeling was er een samenwerking op poten gezet tussen de Academie en de brandweer. Het deed me veel plezier dat er zoveel belangstelling was voor Gedichtendag. En dat jaarlijks. Nog groter was mijn verbazing bij het zien van de opkomst in CC De Ververij voor de prijsuitreiking. Poëzie was hier duidelijk geen marginaal verschijnsel. Ik heb het nergens meer zo gezien.

Ik won dat jaar niet, maar vond wel dat de jury een terechte winnaar had uitgekozen. Er was met andere woorden werk aan de winkel. De feedback die telkens in de wedstrijdbrochure wordt opgenomen, heeft me dat ook doen inzien. Ik was nog zoekende. Het gedicht in kwestie was misschien nog te lieflijk. 2018 sloeg ik over, maar voor de themaloze editie van 2019 was ik opnieuw genomineerd met het gedicht ‘Zandlopers’. Ditmaal kon ik er helaas niet bij zijn, maar wederom greep ik naast de hoofdprijs. De feedback luidde als volgt: ‘De laatste strofe bleek niet iedereen te bekoren. Stilistisch niet zo verfijnd geschreven als de twee andere mooie strofes.’ Ik heb het gedicht lang zo gelaten, maar tijdens mijn eerste jaar aan de SchrijversAcademie kreeg ik min of meer dezelfde commentaar. Ik moest toegeven dat ik naar het einde toe misschien wat lui was geweest. Soms wil je een tekst gewoon afronden, maar dat kan het gedicht ook afmaken.

We noteren 30 januari 2020. ‘Wintergroen’ wordt verkozen tot het gedicht van de stad Ronse. De feedback luidt als volgt: ‘De jury vindt dit een sterk gedicht dat van het begin tot het einde de nieuws- en leesgierigheid triggert. Het ontwikkelt zich via een veelheid van beelden, die toch nog een coherent geheel vormen, hier en daar intrigerend naar het verhaal erachter. Alles blijkt te kloppen en nergens verzwakt het.’ Daar schrijf je dan meer dan 10 jaar voor. Is dat veel? Geen idee, maar alleszins genoeg om voor de eerste keer als winnaar uit de bus te komen. Het kwam nog steeds als een verrassing. Een collega-dichter noemde het gedicht beenhard, maar blijkbaar zat de balans tussen inhoud en stijl nu goed. Ik was trots op de weg die ik tot dusver had afgelegd.

En zo waren mijn vriend en ik een week geleden met de auto onderweg naar Ronse. Het beloofde een zonnig weekend te worden en als we dan toch in de Vlaamse Ardennen zouden vertoeven, mochten de wandelschoenen natuurlijk niet ontbreken. In de buurt van Ronse, ontnam een mistbank ons het zicht op het vervolg van de weg en de omgeving. Het leek alsof we een andere wereld waren binnengereden. De silhouetten van kale bomen suggereerden een gothic novel. Mijn vriend wist me te vertellen dat Ronse in een vallei lag en dat de mist daarom zo dik was. We zijn er pas op de terugweg weer uitgeraakt.

Omwille van het coronavirus zal de uitreiking van dit jaar online plaatsvinden inclusief een digitale versie van de gedichtenwandeling. Aangezien de stoeptegel normaal ook de volgende editie overhandigd wordt, was ik uitgenodigd op het stadhuis om de prijs daar in ontvangst te nemen met aansluitend een filmopname voor de virtuele wandeling. Voor de praktische organisatie werd ik in contact gebracht met Mieke, een hartverwarmende dame uit de werkgroep Gedichtendag wier bezorgdheid over de zoektocht naar eten tijdens ons verblijf wederom een teken was van de gastvrijheid die ik intussen met de stad associeerde. Op het stadhuis werden we vriendelijk ontvangen door Joris, de schepen van cultuur en Marc, de voorzitter van de jury. Beiden (alsook de twee Ronsenaars die we op onze eerste wandeling tegenkwamen) wisten ons heel wat wetenswaardigheden over de stad te vertellen. Bovendien bood dit weerzien mij ook de kans om mee te geven hoezeer ik onder de indruk was van het engagement van de werkgroep. Het succes is hen van harte gegund.

De opnames vonden plaats op de Devoskoer, een uiterst charmant beluik dat gebouwd werd aan het einde van de 19e eeuw. Daar ontmoetten we Mieke die al de hele ochtend met de technische ploeg (het opgaande duo Joris en Philippe) in de koude aan het draaien was. Na afloop en na de uitwisseling van welgemeende complimenten, bood ze ons tot slot nog een kommetje soep aan.

Toen we opnieuw in de auto zaten, klaar om te vertrekken, klopte Marc nog even op het raam: ‘Gaan jullie wat te eten vinden?’

In Ronse zouden we zeker niet verhongeren.

De teaser voor de Gedichtenwandeling vinden jullie alvast hieronder. Ik nodig alle dichters uit om volgende editie deel te nemen aan het Stadsgedicht Ronse. Je poëzie wordt er gewaarborgd.